بعد از نسل ها هنوز درخواست برای کمک به یک شکل صورت می گیرد. هیچ امیدی برای آینده وجود ندارد، به خاطر اینکه جوان ها فقط به خودشان فکر می کنند. آنها هیچ احترامی برای حقوق و قدرت جاری، قائل نیستند. آنها خیال می کنند همه چیز را می دانند، همه وجودشان پر از تکبر است. آنها به هیچ چیز اعتنایی ندارند و می خواهند دنیا را در مشتشان مچاله کنند. در دوره ای که همه چیز امکان پذیر می شود، و هنوز نا امیدی در همه جا موج می زند، جوانی تغییر می کند. آنها مثل قبل به نظر می رسند اما متفاوت رفتار می کنند. متفاوت می اندیشند و توانایی های دارند که ما رویای آنها را در سر می پروریم. آنها دیگر مثل ما نیستند.